بوستان سبز شد و مرغ در آمد به صفیر

ناله مرغ دلارام تر از نغمه زیر

ابر فروردین گویی به جهان آذین بست

که همه باغ پرندست و همه راغ حریر

گه زره باف شود باد و گهی جوشن دوز

باد را طبع شد این پیشه ز زراد امیر

از فراوان زره طرفه و از جوشن نغز

کرد چون کلبه زراد همی روی غدیر

آب در جوی ز باران بهاری و ز سیل

همچنان گشت که با سرخ می آمیخته شیر

ای به عارض چو می و شیر فرا پیش من آی

بربط من بکفم بر نه و نصفی برگیر

نصفی پنج و شش اندر ده و شعری دو بخوان

شعرهایی سره و معنی او طبع پذیر

شعر خوش بر خوان کز بهر تو خواهم خواندن

مدح آن خواجه آزاده معدوم نظیر

کد خدای عضدالدوله سالار سپاه

خواجه سید بیهمتا بوسهل دبیر

آنکه پر دلتر و کافیتر و داناتر ازو

نبود هیچ ملک را به جهان هیچ وزیر

خط نویسد که بشناسند از خط شهید

شعر گویدکه بشناسند از شعر جریر

بشناسد به ضمیر آنچه همی خواهد بود

آفرین بادبرآن طبع و برآن پاک ضمیر

دل او را بدگر دلها مانند مکن

زانکه با گرد برابر نبود ابر مطیر

خامه در زیر سر انگشتانش آن فعل کند

که بدست کس دیگر نکندنیزه وتیر

با عطارد بسر خامه سخن داند گفت

هر دبیری که به دیوان کند اورا تحریر

«عین »و «تهذیب لغت » باسخن بذله او

همچنانست که با دست غنی دست فقیر

از پی رسم در آموختن نامه کنند

نامه خواجه بزرگان و دبیران از بیر

نیک بختا و بزرگا که خداوند منست

که چنین بار خدایی بسزا یافت مشیر

خواجه اندر خور میر آمد و شکر ایزد را

آنچنان ناموری را ز چنین نیست گزیر

تن و جانش را هر روز دعا باید کرد

هر که درخدمت این میر، صغیرست و کبیر

ایزداز طلعت او چشم بدان دور کناد

چشم ما بادبرآن طلعت فرخنده قریر

با چنان فضل و چنین فعل کزو کردم یاد

صورتی دارد آراسته چون بدر منیر

حق شناسیست که از بار خدایی نکند

در حق هیچکسی تا بتواند تقصیر

باچنین غفلت و تقصیر که من دانم کرد

زو ندیدم مگر احسان و سخا و توفیر

تا همی سرخ بود همچو گل سرخ عقیق

تا همی زرد بودهمچو گل زرد زریر

تا سپیدست بنزدیک همه دنیا برف

تا سیاهست بنزدیک همه گیتی قیر

شادمان باد و بدو خلق جهان یکسر شاد

دشمنش تنگدل و مانده به تیمار و زحیر

فرخش باد سر سال و مه فروردین

ایزدش باد بهر کار نگهدار و نصیر